Fotergilla większa nie należy do wysokich krzewów. Jej wzrost wprawdzie w naturalnym środowisku Ameryki Północnej dochodzi do 2-3 metrów, jednak w Polsce najczęściej osiąga 1-2 metry. Rośnie bardzo wolno, dlatego nadaje się do małych ogrodów. Uwielbia glebę przepuszczalną, bogatą w próchnicę o odczynie lekko kwaśnym. Nie znosi podłoża wapiennego, także na glebach gliniastych sadzenie tej rośliny możemy sobie darować. Zaskoczy nas w kwietniu masą białych kwiatów, o dziwo bez płatków, z białymi pręcikami zakończonymi żółtymi pylnikami o mocnym przyjemnym zapachu. Kwiaty utrzymują się przez trzy tygodnie, a w sprzyjających warunkach fotergilla może powtórzyć kwitnienie jesienią. To co nieodparcie przyciąga wzrok jesienią, to piękny, żółto-czerwony kolor liści, który potrafi utrzymywać się przez 3 tygodnie. Zimą nie wymaga zabezpieczeń, u mnie rośliny zimują bez przykrycia w doniczkach, jednak w pierwszych latach po posadzeniu polecam obsypanie rośliny na zimę grubą warstwą kory lub kompostu. Wczesną wiosną nawozimy nawozami dla roślin kwasolubnych w dwóch dawkach przed kwitnieniem i tuż po. Poza tym roślina bezproblemowa, silna i odporna na szkodniki i choroby grzybowe. W ogrodzie lubi towarzystwo wrzosów, różaneczników, azalii, brzozy karłowej, hortensji ogrodowej i hortensji bukietowej. Aby cieszyć wzrok długim kwitnieniem, posadźmy ją w słonecznym, zacisznym miejscu. Wtedy na pewno odwdzięczy się nam wspaniałymi kwiatami.
